Theoretisch fysicus Carlo Beenakker kwam rond 2009 de Majorana-deeltjes op het spoor en inspireerde Leo Kouwenhoven van de TU Delft om ze te creëren in een supergeleidende nanostructuur. In 2012 lukte dit inderdaad, en dat was wereldnieuws. Maar er is nog veel werk nodig om meerdere Majorana-qubits te laten samenwerken.

Majorana's komen voor aan de beide uiteinden van een minuscuul, supergeleidend draadje. Vandaar dat Majorana's altijd in paren voorkomen. Toen de groep van Kouwenhoven in 2012 voor het eerst aantoonde dat in hun supergeleidende nanostructuur Majorana-deeltjes ontstaan, was dat wetenschappelijk wereldnieuws: de theorie van het bestaan van Majorana's was nu in de praktijk bewezen. Maar het was slechts de eerste stap. Er moest nog worden uitgedacht hoe je meerdere Majorana-qubits met elkaar verstrengelt en hoe je de data er naar wegschrijft en na de quantumberekening weer uitleest.

De wereldwijde race naar de quantumcomputer is in volle gang. Deze computer kan rekenklussen aan waarvan we nu alleen maar dromen, zoals het razendsnel vinden van eiwitten die als medicijn kunnen dienen. Leidse natuurkundigen ontdekten hoe je het Majorana-deeltje als bouwsteen voor deze quantumcomputer zou kunnen inzetten. Samen met onderzoeksgroepen in Delft hopen zij de eerste quantumcomputer ter wereld te bouwen.